Edwin van Ankeren

Interviewdatum: 15 september 2023

Atleet op het voetbalveld

Het leven is geen sprint maar een marathon. Een gezegde dat zeker van toepassing is op de carrière van Edwin van Ankeren (55). Beginnend op de atletiekbaan en eindigend met een loopbaan van meer dan twintig jaar in het profvoetbal. Een jongensdroom dat begon in het Zwolse Oosterenkstadion.

Op relatief late leeftijd, zestien jaar om precies te zijn, werd Van Ankeren pas gescout. Net klaar met de middelbare school kon de jongeling zijn droom najagen: profvoetballer worden. “Ik kwam toen in eerste instantie in het tweede elftal, welke werd getraind door Ype Hamming, terecht. Na slechts enkele weken werd ik al doorgeschoven naar het eerste elftal.” Op de vraag waarom dit zo snel ging, komt een duidelijk antwoord. “Op jonge leeftijd was ik al behoorlijk fysiek aangelegd en daarnaast ook snel. Laatstgenoemde kwam doordat ik naast voetbal ook op atletiek zat. Hierbij waren de sprintafstanden mijn specialiteit en dat is natuurlijk dan ook een wapen op het voetbalveld. Uiteindelijk heb ik na afloop van mijn eerste jaar bij PEC de afweging gemaakt tussen atletiek en voetbal. Combineren was immers geen optie meer. De keuze viel uiteindelijk, mede door de financiële mogelijkheden die het met zich meebracht, op het voetbal.”

De eerste weken maakte Van Ankeren elke keer een busrit vanuit Flevoland van anderhalf uur heen en terug. Eenmaal bij het eerste veranderde dit ook. “Ik kon toen mooi met Aziz Doufikar en Alex Kamstra meerijden. Dat scheelde natuurlijk aanzienlijk in tijd en was tevens een stuk gezelliger.” Niet veel later sloot de club een samenwerking met Auto IJsselstad. Iets wat resulteerde in een auto voor de selectiespelers. “Een Fiat Regata wel te verstaan. Teamgenoten reden bij het verlaten van de showroom nog net niet de grindtegels uit de grond. Het duurde dan ook niet lang of de eerste schade was een feit. Vanaf de autodealer naar de trainingslocatie kwamen ze namelijk verschillende verkeerslichten tegen. Twee keer sprong het verkeerslicht op oranje, waarna nog net even wat extra gas werd gegeven. De derde keer remde de voorste auto echter wel, terwijl de twee auto’s weer dachten extra vaart te kunnen maken. Gelukkig hadden ze geen lichamelijk letsel, maar die auto’s konden gelijk weer terug naar de garage.”

Tijdens het eerste seizoen bij de hoofdmacht, promoveerde de club weer naar de Eredivisie. Het is haast kenmerkend voor de ontwikkeling die de snelle buitenspeler doormaakte. “Spelen op het hoogste niveau in Nederland was natuurlijk geweldig, maar kwam tegelijkertijd ook mijn spel ten goede. Ik was namelijk geen technisch hoogstaande voetballer, maar moest het juist van mijn fysiek en snelheid hebben. Tegen clubs die zelf het voetbal wilden maken, ontstond er veel ruimte achter de verdediging. Dat waren natuurlijk de momenten dat ik het gevaarlijkst kon worden.” In totaal zou Van Ankeren drie seizoenen in de Eredivisie spelen voordat hij de overstap naar het buitenland zou maken. “Bij PEC had ik het, door een selectie die zowel binnen als buiten het veld goed met elkaar kon opschieten, enorm naar m’n zin. Toch kreeg ik verschillende aanbiedingen waarbij zowel het financiële als avontuurlijke plaatje mij aantrokken. Daarnaast was het bij PEC Zwolle op dat moment een onrustige en onzekere tijd, waardoor de afweging om weg te gaan alleen maar werd verstrekt.”

Rustig en saai was het in de jaren ’80 zeker niet aan de Ceintuurbaan. Er zijn daarom ook genoeg herinneringen waar Van Ankeren aan terugdenkt. “Voor mij waren de wedstrijden tegen de topclubs altijd bijzonder. Helemaal omdat ik daar vaak nog persoonlijk resultaat wist te boeken. Daarnaast is bijvoorbeeld de salonremise tegen FC Volendam ook iets waar je nog vaak aan herinnerd wordt. De meest bijzondere herinneringen waren echter toch wel de tripjes naar het buitenland. Zo zijn we bijvoorbeeld met de club naar de Nederlandse Antillen gegaan en hebben we verschillende wedstrijden in China gespeeld. Bij laatstgenoemde trip zijn we nog met de trein van Beijing naar Hongkong gegaan. We zaten gewoon bijna twee volle dagen in een vervallen coupé zonder airco en moesten vervolgens gewoon een wedstrijd spelen. Dat vergeet je natuurlijk nooit.”

Van Ankeren zou meer dan twintig jaar actief zijn als profvoetballer. Van clubs in België tot Italië en van Frankrijk tot Noorwegen. “Je kunt inderdaad wel stellen dat ik door het voetballen veel van de wereld heb kunnen zien. Ik kijk daarom ook met een trots gevoel terug op mijn carrière. Helemaal als je nagaat met welke spelers je allemaal hebt mogen samenspelen. Dat je zo lang van je hobby je werk hebt kunnen maken, is natuurlijk iets geweldigs.”