Zwollenaren die het Nederlandse tricot mochten dragen in een officiële interland.  Het is maar aan vijf spelers weggelegd: Maarten Grobbe, Lulof Heetjans, Hennie van Nee, Tijjani Reijnders en Gerrit Voges. In de krant van toentertijd deed Voges uitgebreid verslag van zijn eerste interland. “Ik hoorde het van onze trainer, meneer Fahrdonck. Die belde me woensdagmiddag op de zaak op, zei dat hij een nieuwtje voor me had en dat ik moest raden. Dat laatste was natuurlijk een onmogelijkheid en toen vertelde hij dat er een grote kans bestond dat ik naar Zwitserland kon. Om half vijf zou hij het definitieve bericht krijgen. Om kwart over vier was ik bij hem en ‘eindelijk’ om tien voor vijf ging de telefoon. De heer Kruijver van de technische commissie deelde mee, dat ik de volgende morgen om tien uur in Amsterdam werd verwacht. Ik kon van mijn baas direct vrij krijgen en was natuurlijk op tijd in Amsterdam. Mijn eerste vliegtocht is me reusachtig meegevallen, ik vond het een prachtige ervaring.”

“Donderdagavond in Lausanne kreeg ik te horen dat ik zou spelen. Ik lag op dat moment, het zal rond half tien zijn geweest, al in bed toen de heer Rompelman onze kamer kwam binnenstormen. Hij vloog me om de hals en zei dat de keuze-commissie hem had gemachtigd mij het bericht te brengen. Ik kon het haast niet verwerken, zo gelukkig was ik met de mij geboden kans. Tijdens de wedstrijd heb ik mijn best gedaan en zo hard mogelijk gewerkt. Mijn opgave was de min of meer aanvallend spelende spil Vonlanden te bewaken en bovendien zoveel mogelijk te trachten bij de opbouw een vrije positie te zoeken. Daar heb ik me aangehouden en als ik me niet vergis was de keuze-commissie wel tevreden over mijn werk. Zelf had ik trouwens ook de gedachten dat het goed gegaan was. Maar die Vonlanden was geen gemakkelijke knaap. Na de wedstrijd, tijdens het diner, hebben hij, Cor van der Hart en ik met zijn drieën wat zitten praten en toen heeft hij toegegeven dat hij eigenlijk te hard had gespeeld met als opzet mij te intimideren. En als u weet, dat Vonlanden een stevige, grote knaap is, kunt u wel nagaan dat ik nogal wat tikken heb opgelopen. Tegen de knieën, de kuiten en ook heb ik nog een behoorlijke buil opgelopen, kijkt u maar.”

Dat het zo goed ging, had hij mede te danken aan zijn Friese ploeggenoot. “Natuurlijk was ik een beetje zenuwachtig, maar ik heb ontzettend veel te danken aan Abe Lenstra. Hij heeft me onder zijn hoede genomen en me over de debuutmoeilijkheden heen geholpen. Dat begon donderdagavond al, toen we in Lausanne aankwamen. Abe was er al; hij was per auto naar Zwitserland gegaan, terwijl wij vanaf Schiphol met het vliegtuig gingen. Abe kwam in Lausanne direct bij me en zei dat hij het met de heer Hoolboom in orde had gemaakt dat wij samen een kamer zouden delen. Van dat moment af zijn we bij elkaar geweest en heeft hij me voorbereid op de wedstrijd. Hij vertelde me wat er aan zo’n interlandwedstrijd vast zit, dat ik me door niemand van m’n stuk moest laten brengen en me alleen en uitsluitend moest concentreren op de mij toegewezen taak. Dat ik het er behoorlijk heb afgebracht, dank ik werkelijk voor een groot deel aan Abe.”

Ondanks de goede wedstrijd zou Voges slechts nog één keer opgeroepen worden. Voor de daaropvolgende uitwedstrijd tegen Denemarken wel te verstaan. Niet zijn voetbalkwaliteiten, maar zijn houding zou hier de aanleiding voor zijn. Zelf verwoorde hij het in het supportersblad ‘Kontakt’ als volgt: “Doordat ik mijn hart nogal op de tong heb liggen, werd ik als lastig afgevoerd. Tegenwoordig zou men zeggen dat hij moedig is en het wel accepteren. Door die zaak heb ik toen veel goodwill verloren.”