Een boomlange doelman met flitsende reflexen en uitstekende prestaties onder druk. Zo stond Ad Raven (66) omschreven in de Zwolse presentatiegidsen van weleer. De geboren en getogen Haarlemmer maakte op negentienjarige leeftijd zijn debuut op het hoogste niveau in Nederland, waarna een profcarrière bij FC Amsterdam, PEC Zwolle, sc Heerenveen en Telstar zou volgen.

Tegenwoordig moet er om een transfer rond te krijgen eerst contact worden opgenomen met een zaakwaarnemer voordat er een deal beklonken kan worden. Vroeger ging dit echter wel anders. “Ik werd gebeld door Pim van de Meent met de vraag of ik interesse had om bij PEC Zwolle te komen spelen. Hij was op dat moment trainer van FC Amsterdam, de club waar ik het voorgaande seizoen actief was, en had gehoord dat PEC Zwolle op zoek was naar een nieuwe keeper. Waarschijnlijk is deze link te leggen doordat Van de Meent eind jaren ’60 ook trainer van PEC was, maar zo kwam ik dus zonder één training te hebben meegespeeld binnen bij Zwolle.” Op dat moment was Bert van Geffen nog de onbetwiste nummer één tussen de palen, maar door vele blessures lag hij er vaak langdurig uit. Vandaar dat Raven vanaf zijn tweede seizoen ruim de meerderheid van alle wedstrijden mocht keepen. Desondanks moest dit plekje als eerste doelman in het seizoen ‘83-‘84 toch weer worden afgestaan. “Onder Marten Eibrink werden grote namen uit de voetballerij naar Zwolle gehaald. Zo kwamen Cees van Kooten en Johnny Rep bij ons, maar ook Piet Schrijvers. Dit nieuws kreeg ik destijds toevallig te horen bij de kapper waar ook Henk Wageman, werkzaam bij de Zwolse krant, was. Natuurlijk wist ik toen gelijk dat Schrijvers niet als bankzitter was gehaald en dat ik mijn plekje af moest staan.” Een vervelende constatering, helemaal de manier waarop en wetende dat het niet aan zijn prestaties lag. Toch gaat Raven er professioneel mee om. “Mijn vrouw vond de situatie nog het vervelendst. Natuurlijk had ik het graag anders gewild, maar ik blijf er dan niet in hangen. Wedstrijden spelen bleef voor mij het belangrijkste, dus vandaar dat ik hoopte dit alsnog te kunnen realiseren.”

Uiteindelijk wordt er een ruilconstructie gerealiseerd met SC Heerenveen. “Jan de Boer lukte het dat seizoen niet om zijn werk met het voetbal bij Heerenveen te combineren, waardoor hij bij Zwolle zou gaan fungeren als tweede doelman en ik naar Heerenveen vertrok.” Een baan naast het voetbal was destijds heel gebruikelijk. Zo ook voor Raven. “Toen ik mijn contract tekende bij PEC Zwolle werd mij ook een baan beloofd naast het voetbal. Zo regelde de heer Van den Berg, die in het bestuur zat van de club, dat ik aan de slag zou kunnen gaan bij Hillhout Bergenco. Doordeweeks werkte ik dan eerst tot kwart voor één en kon ik me vervolgens voorbereiden op de middagtraining van half drie. De woensdagen werkte ik, aangezien er dan geen training op de planning stond, de gehele dag.” Natuurlijk ontstaat dan de vraag of dit wel te combineren viel als hij in Heerenveen zou gaan spelen. Dit bleek echter geen probleem te zijn. “Bij Heerenveen trainden we altijd pas om vijf uur in de middag, waardoor ik dit prima kon combineren. Daarnaast mocht ik de vrijdagmiddagtraining, die vaak uit een uitgebreide partijvorm bestond, als speler van Heerenveen gewoon bij PEC Zwolle uitvoeren.”

Bij Heerenveen groeit de sluitpost uit tot één van de sterkhouders. In een elftal met onder andere oud-teamgenoot Jan Hendriksen, waarmee hij dagelijks op en neer rijdt naar Friesland, komt hij tot dertig wedstrijden. “Aan het einde van het seizoen werd ik door de supporters uitgeroepen tot speler van het jaar. Dat was natuurlijk een mooie waardering en een grote eer.” Deze uitstekende prestaties waren ook in Zwolle niet onopgemerkt gebleven en zo kon Raven zich aan het begin van het seizoen ’84-’85 weer melden. “Doordat Schrijvers er toen ook nog steeds was, kwam ik weer in de rol als tweede keeper. Natuurlijk was dit voor mij jammer, maar tegelijkertijd leg je jezelf er ook weer bij neer. De tweede seizoenshelft heb ik nog een aantal wedstrijd gekeept, maar voor de gehele club was het natuurlijk een erg teleurstellend seizoen met degradatie als dieptepunt.”

Ondanks de degradatie wordt er toch met positief gevoel teruggekeken op de periode bij PEC Zwolle. Een club waar het met Marten Eibrink aan het roer altijd wel iets te beleven was. “De vele trainingskampen waren natuurlijk geweldig. Landen als Koeweit, Marokko en China zijn natuurlijk geen plekken waar je normaal zult komen. Dat was natuurlijk voor ons als selectie helemaal geweldig.” De selectiespelers van toen zullen toch met iets minder warme gevoelens terugkijken op de reis naar Kameroen. Raven mag achteraf gezien niet klagen dat deze reis aan hem voorbij is gegaan.. “Ja, over die reis naar Kameroen heb ik vele verhalen gehoord. Van een bijna neergestort vliegtuig tot een heuse ontvoering door hotelmedewerkers. Zelf zat ik op dat moment met Heerenveen in Roemenië, iets wat achteraf dus helemaal niet zo verkeerd was haha.”

Uiteindelijk zou Raven na acht seizoenen, waar na de degradatie ook gelijk weer promotie gerealiseerd wordt, vertrekken uit Zwolle. “Het was eigenlijk heel simpel, mijn contract werd niet meer verlengd en daarom moest ik verder gaan kijken. Samen met mijn vrouw wilde ik weer terug naar het westen van het land en doordat ik bij een andere vestiging van Hillhout aan de slag kon, konden we dit realiseren. Zo huurden we een huis in Heerhugowaard, waar ik opeens werd gebeld door een vertegenwoordiger van Marken. Zelf had ik geen idee hoe zij wisten dat ik weer terug was in Noord-Holland en zonder club zat, maar de uitnodiging om in de Eerste klasse te gaan spelen sloeg ik niet af. Het plezier in het spelletje was ik namelijk nog niet verloren.”

Een zeer tragische gebeurtenis zou echter weer een terugkeer in het betaald voetbal betekenen. Op 7 juni 1989 stort nabij Zanderij in Suriname een toestel van SLM neer. Bij deze vliegramp komen onder andere PEC-speler Fred Patrick en Florian Vijent om het leven. Laatstgenoemde is op dat moment de sluitpost van Telstar en werd het voorgaande seizoen nog tot beste doelman van de Eerste divisie bekroond. “Telstar-trainer Cees Glas belde me niet veel later op of ik open stond voor de mogelijkheid om doelman te worden bij de ‘Witte Leeuwen’. Dit leek me wel wat en zo geschiedde.” Toch duurt deze terugkeer in het betaald voetbal niet lang. Bij één van de eerste uitwedstrijden van het seizoen raakt Raven geblesseerd. “Tijdens de warming-up voor aanvang van de wedstrijd tegen Excelsior schoot mijn vinger uit de kom. Deze werd vervolgens snel teruggezet en strak ingetaped, maar de daaropvolgende dagen bleef ik er last van houden. Uiteindelijk bleek dat mijn gewrichten in de vinger dusdanig beschadigd waren, dat ik niet meer in actie kon komen.”

Het sluiten van het Hillhout filiaal in Uitgeest betekende dat Raven opnieuw kon kijken wat hij zou willen. Uiteindelijk kiezen hij en zijn vrouw ervoor om terug te keren naar het oosten van het land. Ondanks het ondertussen vergroeide gewricht in zijn hand was er nog geen afscheid genomen van het voetbal. “Na mijn periode bij Telstar heb ik nog een tijdje in Velsen in de derde klasse gekeept. Na onze terugkeer naar Zwolle besloot ik echter definitief te stoppen met voetballen.” Wederom wordt het voetbal niet helemaal losgelaten. Het is nota bene oud-teamgenoot Chris Riemens die hier voor zorgde. “Hij was hoofdtrainer geworden bij IJVV uit IJsselmuiden en vroeg of ik daar keeperstrainer wilde worden. Dit heb ik toen nog een paar jaar gedaan.” De werkzaamheden in de voetbalwereld zijn ondertussen helemaal stil komen te liggen, maar nog steeds kijkt Raven met een goed gevoel terug op deze periode. Van het uitgaan met de selectie in café Jan de Kleine tot de keeperstrainingen van Piet Schrijvers. Een mooie, maar bewogen tijd.