Het is niet voor iedereen weggelegd om nog op late leeftijd te voetballen, maar Gerrit Visscher (65) behoort absoluut tot dat selecte clubje. Op 60 jarige leeftijd vond hij het wel mooi geweest en werden de voetbalschoenen pas aan de wilgen gehangen.

Een lange loopbaan die enigszins toevallig ook via het betaald voetbal liep. Ondanks dat hij als zestienjarige al in het eerste elftal van Elburg speelde, was er namelijk nog geen sprake geweest van enige interesse van profclubs. Dat veranderde tijdens een wedstrijd tegen IJVV. “Later hoorde ik dat Fritz Korbach en Henk van Ginkel eigenlijk kwamen kijken naar Nico Koek. De befaamde spits van de ploeg uit IJsselmuiden. Ik viel vervolgens dusdanig op dat ze ook geïnteresseerd raakten in mij. Een halfjaar lang werd ik vervolgens gevolgd en uiteindelijk boden ze me een contract aan om bij PEC Zwolle te komen voetballen.” Dit contract ging echter pas in vanaf het aankomende seizoen, waardoor Visscher niet gelijk aan de Ceintuurbaan kon komen voetballen. “In die periode trainde ik daarom wekelijks twee keer bij Elburg, twee keer bij PEC en speelde ik op zaterdag mee bij Elburg. Ik was daarnaast gestopt met school en werkte met m’n vader in de bouw. Als timmerman in Amsterdam om precies te zijn. Vandaar dat ik twee keer in de week werd opgepikt door Peter van der Hengst, waarna we samen naar Zwolle reden voor de middagtraining.”

In het nieuwe seizoen werd vervolgens, als onderdeel van de overstap, een oefenwedstrijd tussen beide clubs gespeeld. Iets wat zeer gebruikelijk was in die tijd. “Toen Chris Riemens bij ons kwam voetballen, speelden we bijvoorbeeld een oefenwedstrijd tegen vv Serooskerke. Waren we een hele dag op pad voor zo’n wedstrijd. Fritz Korbach dacht er ook het zijne van en foeterde dat de club geen enkele speler meer uit Zeeland mocht halen.”

Het is typerend voor de tijd waarin de club verkeerde. Een tijd waar gezelligheid en prestaties hand in hand gingen. De ene na de andere leuke anekdote tot gevolg.  “Aan het begin van het seizoen hadden we standaard een bosloop. Eén van die keren had Korbach een blessure aan z’n been, waardoor hij op een fiets achter de groep aanging. Vlak voor een heuvel zetten we aan, waardoor hij ook harder moest fietsen. Vervolgens gingen we met z’n allen stapvoets lopen, waardoor hij halsoverkop op de rem moest. Kukelde die mooi met fiets en al de berm in. Of die keer dat we met de groep naar Kameroen gingen. Kwamen we in een hotel terecht dat echt nergens op leek. Vandaar dat we ergens anders heen wilden, maar toen besloten een paar brede kerels de deuren te blokkeren. “Jongens, ik denk dat we toch maar hier blijven” concludeerde Johnny Rep vervolgens.” Rep was inmiddels in Zwolle neergestreken en bestreek samen met Visscher de linkerkant van het elftal. “Een fantastische gozer, met geweldige humor. Van kapsones was geen sprake. Toch deed hij in het veld wel eens een beroep op zijn ‘status’.  Kwam hij met de vraag of ik de linksachter wilde opvangen en als ik de bal had hem gelijk aan hem kon geven. Kon ik dus mooi extra meters maken, haha.”

Heerenveen

Het seizoen ’84-’85 zouden beide spelers echter niet in het groene Adidas tenue van Zwolle in actie komen. Rep vertrok naar Feyenoord en Visscher naar Heerenveen. In Friesland zou hij in een elftal komen met onder andere oud-teamgenoten Jan Hendriksen en John van den Wildenberg. “In tegenstelling tot hen was ik alleen verhuurd. Mede daardoor mocht ik twee keer in de week meetrainen in Zwolle. Het werd hierbij al snel duidelijk dat Co Adriaanse, die inmiddels Cor Brom had opgevolgd als trainer, mij graag terug wilde en zo geschiedde.”  Eenmaal terug in Zwolle kwam hij ook weer terecht in de competitie waar Heerenveen ook actief was: de eerste divisie. Het seizoen ervoor was de club namelijk gedegradeerd en dus was het doel duidelijk. “Natuurlijk wilden we als team gelijk weer promoveren. Daarbij hielp het ook dat we, ondanks enkele wijzingen in de selectie, over een goede en gezellige groep beschikten. Het daadwerkelijk bewerkstelligen van promotie was natuurlijk fantastisch om mee te maken.”

Assurantiekantoor

Na twee jaar was Visscher niet meer nodig. Hij besluit wederom naar Heerenveen te gaan, waar hij maar één seizoen blijft. “Theo de Jong, de nieuwe trainer van PEC, belde me daar persoonlijk voor. Ik was echter al van plan naar Elburg te gaan, maar besloot uiteindelijk toch nog even prof te blijven. Zo heb ik nog de doorstart van FC Zwolle meegemaakt. Een mooi seizoen, waar ik zeker geen spijt van had.” Uiteindelijk ruilt Visscher de inmiddels blauw-witte clubkleuren van Zwolle in voor het gelijk gekleurde tricot van Elburg.  “Hier speelde ik tot mijn 37^e in het eerste elftal. In een elftal samen met bijvoorbeeld Eddy Smook en Fred Leusink zijn we toen zelfs nog gepromoveerd naar het hoogste amateurniveau in Nederland.” Uiteindelijk besluit Visscher, die al die jaren ook druk bezig was met zijn eigen assurantiekantoor, afscheid te nemen van het voetballen. Een vaarwel was het zeker niet, want daarvoor is Gerrit Visscher een te groot liefhebber.