Een echte Zwollenaar die voor altijd onlosmakelijk met PEC Zwolle verbonden zal blijven. Talentvolle buitenspeler in de jaren ’70 en trainer ten tijde van het Zwolse sprookje. Dat kan maar één iemand zijn: Ron Jans.

Tegenwoordig moet je gescout worden om in de Zwolse jeugdopleiding te komen, maar vroeger was dat wel anders. Toendertijd kon de jeugd zich nog gewoon inschrijven om bij P.E.C. te komen spelen. “Vroeger was het zo dat je pas vanaf je achtste bij een club mocht komen, daarom begon ik op deze leeftijd pas te spelen bij de Rooms-Katholieke Sportvereniging Zwolle (tegenwoordig SV Zwolle), die club lag het dichtst bij ons huis. Toen ik op een dag thuis kwam van de lagere school zat Bas Paauwe Jr bij ons thuis. Mijn vader zei meteen “nou je gaat naar P.E.C.” tegen me.

Op jonge leeftijd werd de talentvolle buitenspeler al bij de eerste selectie gehaald. “In het begin wist ik echt niet wat me overkwam. Het was een soort ontgroening. Voor mij was het altijd gewoon leuk voetballen, maar nu werd je al op de training uitgescholden en geschopt. Uiteindelijk was dit wel een heel goede leerschool geweest voor mij om de stap van talentvolle jeugdspeler naar volwaardige prof te maken.”

Niet alleen op, maar ook buiten het veld was de overstap naar het eerste een hele stap. De selectie bestond toen uit bijna allemaal Eredivisie spelers van boven de dertig die een stapje terug deden. “Doordat ik de jongste was duwden ze mij vaak naar voren. Zo werd ik al snel aangewezen als voorzitter van de spelersraad, omdat niemand anders het wilde doen. Taken die hierbij hoorden waren onder andere spullen inkopen voor het spelershome en de financiële administratie bijhouden. Maar zo stond ik ook te spreken in de gemeenteraad toen deze een besluit moest nemen over de financiering van PEC.”

Aan het einde van het seizoen ’81-’82 vertrok Jans bij PEC. Hij ging naar het noorden om te voetballen bij FC Groningen. Na een periode met onder andere Europees voetbal, kwam er een nieuwe uitdaging. Dit keer in het zuiden van het land, Roda om precies te zijn. Hier werd 3 jaar gevoetbald, totdat een unieke kans zich voordeed. “Aan het einde van mijn derde seizoen werd ik gevraagd om in Japan te komen spelen. Dat avontuur heb ik uiteindelijk aangedurfd en dat was qua levenservaring en alles eromheen één van de mooiste jaren. Uiteindelijk ben ik na één seizoen weer teruggegaan naar Nederland. Bij Veendam eindigde, vooral door blessures, mijn spelers carrière.”

Na zijn actieve spelers carrière pakte Ron Jans het leven als docent weer op. Toch bleef de voetbalwereld altijd kriebelen. “Zelf wist ik al wel dat ik heel graag in de voetballerij wilde blijven. Daarom ben ik begonnen als trainer van verschillende amateurclubs. Na een periode van tien jaar ben ik pas uit het onderwijs gestapt om zo fulltime als trainer van een betaald voetbalclub te kunnen werken.”

Na achtereenvolgens de hoofdtrainer van SC Heerenveen, FC Groningen en Standard Luik te zijn geweest wilde PEC Zwolle graag Ron Jans als nieuwe trainer. “Zelf wilde ik eerst goed nadenken, maar PEC wilde meteen kennismaken. Tijdens dat kennismakingsgesprek gaf ik al aan niet voor 1 maart te beslissen. In de tussen tijd zei bijna iedereen om me heen dat ik niet naar Zwolle moest gaan, maar uiteindelijk is het één van de mooiste beslissingen van mijn leven geweest. De eerste drie seizoenen waren gewoon een sprookje. Dat mijn vader dit sprookje van dichtbij mocht meemaken maakte het voor mij alleen maar mooier. PÉ EÉ CÉ, zoals hij het altijd bleef uitspreken, gaf hem na het overlijden van mijn moeder weer zin in het leven.”