,,Wat er nadien door de bezetter tegen ons uitgespookt werd kon niets afdoen aan de glans van dit hoogtepunt”. Zo omschreef een P.E.C. lid, vijf jaar na afloop van de oorlog, de promotie. Toch zal dit ongetwijfeld anders hebben gelegen. De bezetting blijft een zwarte bladzijde in de gehele Nederlandse sportgeschiedenis. Toch is de manier waarop de club zich verzette tegen de bezetters iets waar wij nog steeds trots op mogen zijn.

Waar zo ongeveer alle clubs volledig collaboreerden met de Duitsers en hun Joodse leden royeerden, hield P.E.C. met verzet de poot stijf. Twee meisjes wilden zich aanmelden als atletes bij de club. Wim Peters, die hen voor een bezoek bij hem thuis had uitgenodigd, had al snel door uit welk hout zij gesneden waren. De twee NSB-meisjes werden afgewezen als lid, waardoor de Zwolse club op initiatief van de Sicherheits Dienst werd ontbonden. De enige andere Nederlandse club die ook zulk verzet liet zien, was Unitas uit Gorinchem. Van beide clubs vertrok een prominent lid naar een concentratiekamp. De Zwolse clubsecretaris Wim Peters werd naar Kamp Vught gestuurd en Huub Sterkenburg van Unitas moest naar een buitenlands kamp vertrekken. Laatstgenoemde vond hier ook de dood.

Uiteindelijk zouden zestien P.E.C.-spelers door de oorlog om het leven komen. Opdat zij nooit vergeten mogen worden: Elias Veterman, Koos Veterman, Erich Walther Passmann, Henri Zilverberg, Eduard Johan Herman Keilholtz, Cornelis Masseus, Leendert Koper, Meijer Veterman, Jacob Veterman, Hendrik Sattler, Elias Veterman en Meijer Veterman. Kanttekening bij deze namen is dat dit de namen zijn die door de club en Voetbalmonument zijn erkend, maar er helaas meer P.E.C.-slachtoffers te betreuren zijn. Zo zijn eerdergenoemde leden omgekomen in Europese concentratiekampen, maar is er geen aandacht besteed aan de overledenen in Nederlands-Indië.  Tevens bestond de club toen nog uit zowel de atletiek- als voetbaltak, waardoor de omgekomen atleten ook als P.E.C.-slachtoffers gezien moeten worden. Dat hierbij door de oorlog ook slachtoffers zijn gevallen blijkt wel uit de eerste uitgave van het clubblad na afloop van de oorlog.