Van Kootens shirt
Seizoen 1982-1983
Transfer
In ‘Uit het archief’ wordt er iedere keer aan de hand van een item uit het PEC in the days archief teruggeblikt op het verleden van de club. Deze keer: het wedstrijdshirt van Cees van Kooten.
Bijna vierentwintig uur; zolang duurden de onderhandelingen tussen Go Ahead Eagles en PEC Zwolle. Doel van Zwolse kant tijdens deze onderhandelingen: het inlijven van Cees van Kooten. De club staat er op de ranglijst niet goed voor en is dus opzoek naar een scorende spits. Manager Henk van Ginkel omschreef zijn zoektocht als volgt: “We zijn steeds op zoek geweest naar een type-Van Kooten en toen we dat niet konden vinden bij Van Kooten zelf”.
Voor Van Kooten lag een aantrekkelijk salaris in het verschiet, waardoor deze gauw een overeenstemming bereikte. Uiteindelijk gebeurde dit ook tussen de twee clubs, nadat er een transferbedrag van drie ton werd vastgesteld en Grads Fühler voor de rest van het seizoen op huurbasis in De Adelaarshorst zou spelen. Een, in die tijd tenminste, redelijke duit voor een speler op leeftijd, maar ook hier heeft Van Ginkel een antwoord op: “We hebben berekend wat degraderen kost. Nou, dan zit je al snel met een exploitatieverlies van zes ton. Daar moet je dus maar niet aan denken. We halen met Cees niet alleen kwaliteit, maar ook mentaliteit in huis. Hopelijk slaat er een vonk over op het elftal.”
Zelfvertrouwen
Dat Van Kooten iets te weeg bracht binnen het elftal staat buiten kijf. In de voorgaande zeventien speelrondes had PEC Zwolle elf punten bij elkaar weten te sprokkelen. Na afloop van de vijfde wedstrijd van Van Kooten bij PEC had de club al tien punten kunnen bijschrijven. Het was hierdoor niet gek dat de kranten al gauw te spreken waren over de ervaren rot en zo meermaals werd verkondigd dat Van Kooten de ploeg van meer zelfvertrouwen voorzag.
Op 26 maart 1983 speelde PEC tegen Ajax. Een voor de voetbalsupporter heerlijke avond, maar voor de Zwollenaren en Van Kooten in het bijzonder eentje met een beroerde afloop. Zo mistte Van Kooten in de eerste helft een strafschop – “Ik was ervan overtuigd dat hij zou hangen. Vol op de slof door het midden. Zo nam ik ze bij de Eagles ook altijd” – en twintig minuten voor tijd een kans voor open doel. De 2-0 bleef hierdoor uit en nog geen vijf minuten later hadden de Amsterdammers de achterstand zelfs om weten te buigen naar een voorsprong. In de krantenartikelen de volgende dag werd een duidelijke conclusie getrokken: “Cees van Kooten is in Zwolse dienst nog niet erg gelukkig geweest. Weliswaar gaf zijn komst de spelersgroep van PEC Zwolle zo’n kick, dat de punten plotseling binnenstroomden, maar persoonlijk succes heeft Van Kooten in Zwolle nog nauwelijks gekend.” Toch bleef de spits nuchter onder de toenemende druk: “Het is natuurlijk lullig, want ik ben aangetrokken om te scoren. Maar ik maak me geen zorgen voor de toekomst. Ik weet, dat ik het kan.”
Waar PEC de week ervoor nog alle lof kreeg voor het vertoonde spel van de Nederlandse pers, zo werd er de week erop een erbarmelijk niveau gehaald in de uitwedstrijd tegen Haarlem: 5-1. Voor de tweede keer in zijn tijd bij PEC wist Van Kooten te scoren, maar ook voor de tweede keer leverde het geen punt(en) op. Het was alsof er vanaf dat moment iets los kwam. Alsof de vijfendertigjarige spits in de spiegel had gekeken. Kijkend naar een doorleefd gezicht, gekenmerkt door de vele kopballen en luchtduels die er mee aangegaan zijn. Zichzelf nog een keer willen bewijzen dat hij het nog niet verleerd was. En of hij het nog kon. In de – door de kleine marges onderin de ranglijst – bepalende vier wedstrijden die volgden, deed Van Kooten hetgeen waarvoor hij gehaald was: scoren. In drie van de vier wedstrijden, tegen respectievelijk NAC, Excelsior en PSV, wist hij het winnende doelpunt te maken. Belangrijke doelpunten, want de bijkomende punten had de club hard nodig. Aan de hand van Van Kooten werd de club door de degradatiezone heen gesleept en kon iedereen weer op adem komen. Een fijne meevaller, want tijdens de laatste speelronde stond de uitwedstrijd tegen FC Twente op de planning. Naarmate het seizoen vorderde een wedstrijd bestempeld op leven en dood tussen twee degradatiekandidaten, maar nu een wedstrijd zonder gevolgen aan Zwolse kant. Het was daarom ook niet gek dat FC Twente een stuk gemotiveerder aan de wedstrijd begon en ook verdiend met 2-0 won. Echter eindigde de middag niet veel later alsnog in mineur voor de provinciegenoot, want doordat Helmond Sport verrassend een punt had gepakt bij Haarlem was degradatie alsnog een feit. (Onlangs publiceerde de Eredivisie beelden op Youtube van deze wedstrijd, zoals te zien is droeg Cees van Kooten onder andere deze wedstrijd het shirt uit het archief)
International
Drie jaar voor zijn komst in Zwolle maakte Cees van Kooten op tweeëndertigjarige leeftijd zijn debuut in het Nederlands Elftal. Een leeftijd dat hem op dat moment op de tweede plek van oudste debutanten in Oranje zette. Toch liet hij gelijk van zich spreken door een voorzet van Johnny Rep – die later nog teamgenoot z’n zou worden bij PEC – tegen de touwen te koppen. In totaal kwam Van Kooten negen keer uit voor het Nederlands Elftal, waarin hij vier keer het net wist te vinden. Zijn laatste en tevens enige interland als speler van PEC werd gespeeld op 27 april 1983. In Utrecht nam het Nederlands elftal het in een oefeninterland op tegen Zweden. Uiteindelijk werd het een wedstrijd om snel te vergeten. Van Kooten werd in de rust gewisseld en de wedstrijd eindigde in een 0-3 nederlaag. Met deze interland werd Van Kooten de tweede speler die in dienst van PEC Zwolle uitkwam voor het Nederlands Elftal. Iets wat tot op heden alleen nog Lulof Heetjans en Piet Schrijvers hebben weten te bereiken.
Het shirt
Zover aan de hand van krantenverslagen is gelukt te achterhalen, is dit shirt voor het eerst gebruikt tijdens de uitwedstrijd tegen Excelsior. PEC Zwolle speelde dat seizoen namelijk met twee type Adidas shirts, waarbij er ook nog eens gebruik werd gemaakt van twee verschillende Dr Schupp opdrukteksten. Hierdoor is het moeilijk te achterhalen welke wedstrijden hierin allemaal werden gespeeld door Cees van Kooten, maar door middel van beeldmateriaal is vastgesteld dat dit sowieso de uitwedstrijden tegen Excelsior en FC Twente en de thuiswedstrijd tegen Sparta moeten zijn geweest.
Daarnaast is het shirt ook gebruikt in verschillende wedstrijden van het daaropvolgende seizoen. Net zoals het voorgaande seizoen waren de rugnummers hierbij gekoppeld aan de posities. Hierdoor zorgde de komst van Johnny Rep ervoor dat Cees van Kooten met rugnummer negen ging spelen en dat nummer tien op naam kwam te staan van Rini van Roon. Zo is dit shirt bijvoorbeeld ook gedragen door Van Roon tijdens de laatste wedstrijd van het seizoen ’83-’84; beter bekend als de laatste profwedstrijd van Johan Cruijff.
