Een seizoen dat door oud-speler Korver bestempeld werd als het “rampjaar”. Net als voorgaand seizoen stond er weer een totaal gewijzigd elftal in het veld, maar waar het jaar ervoor nog de voorlaatste plaats werd bezet, eindigde P.E.C. deze keer helemaal onderaan. Samen met O.D.O., de andere oostelijke tweede klasser, moest de club de strijd aangaan met de derde klasse kampioenen: Wageningen en Enschedese Boys. Slechts één club hoefde te worden afgewezen en die ene club was uitgerekend P.E.C. Een afgang met duidelijke cijfers, waardoor de club in plaats van de focus op de eerste klasse te hebben gericht nu in zak en as zat. Wie weet wat deze degradatie niet voor verstrekkende gevolgen zou hebben gehad, ook met het oog op de afloop van de degradant van het afgelopen seizoen, ware het niet dat P.E.C. door een wonder toch nog in de tweede klasse gehandhaafd kon worden. De N.V.B. had aldus beslist, nadat het Arnhemse O.D.O. zich uit de bond had terug getrokken wegens opheffing. Tal van spelers waren overgelopen naar Vitesse, de rest had er geen zin meer in. De een zijn dood, de ander zijn brood.