Dit seizoen stond in het teken van de mobilisatie als gevolg van het op 1 augustus 1914 uitbreken van de Eerste Wereldoorlog. Ondanks dat Nederland buiten schot is gebleven, kreeg het een heel ander gezicht en strekte de omstandigheid waarin het land leefde zich ook uit tot de sportwereld. Het onder de wapenen roepen van de militairen noodzaakte de N.V.B. tot het afkondigen van een noodcompetitie. Deze competitie hield onder andere in dat er geen degradatie of promotie zou zijn en dat elke spelende soldaat, mits lid van de N.V.B., voor elke vereniging mocht uitkomen. Uiteindelijk zou P.E.C. in deze noodcompetitie, bestaande uit vijf clubs, als vierde eindigen. Wederom een teleurstellend resultaat. Tal van clubs waren echter in een nog benardere positie beland doordat zij geen eens een elftal op de been konden brengen. Daartoe is, ondanks dat hier ook veel spelers buiten Zwolle moesten trekken voor militaire dienst, het bij P.E.C. nooit gekomen. Ook het bestuur, gehavend als het was, kon door het feit dat er altijd leden bereid waren bij te springen blijven functioneren.

Dat P.E.C. in deze onzekere tijden draaiende kon blijven is dan ook te danken aan de vaste wil in onze gelederen de club voor erger te behoeden. Dat het voortbestaan van de club aan een zijden draadje zou hebben gehangen is dan ook nooit ter sprake geweest. Dit blijkt ook wel uit het feit dat P.E.C. zich zelfs nog inschreef voor de bekercompetitie.